Men man zegt nog dagelijks ,wanneer ben je weer thuis , ook al ben ik lichamelijk al hier van 13/1 ,mentaal ben ik nog steeds ginder. Waarom, geen idee, het is nochtans de tweede keer dat ik ben geweest, misschien was de impact groter nu , echt geen idee .....
Allereerst grote vreugde al op de vlieghaven toen mijn petekindje Aida me daar stond op te wachten, wat een verassing .En het is al helemaal geen klein kind meer maar een flinke mooie jonge dame van bijna 14j.
aangekomen in het dorp Koudougou ons eerst geïnstalleerd en de reis kon echt beginnen
vrienden van eerder kwamen ons begroeten en vragen hoe het was en vertellen over hoelang het wel geleden was sinds mijn laatste bezoek ,4 jaar namelijk
over wat er veranderd is ,wie er overleden is en wie er geboren is
onze gids en vriend van ginder was ook papa geworden ondertussen en trots op zijn zoon ,die Marc noemt
kleine Marc is hier 3 maand en word verafgood door zijn papa Franck en mama Valerie .
Daags nadien ben ik naar Aida haar thuis gegaan ,om mama Ouaua (awa) te groeten, ze zag me van verre afkomen en kwam me tegemoet gelopen, wat een omhelzing kreeg ik daar ,ik werd er helemaal warm van. Ze vertelde me in haar taaltje (mauréé) hoe blij ze wel was dat ik terug was ,hoe blij ze is dat ik nog steeds Aida steun en naar school stuur enz...
een paar van de kindjes herkenden me ook en begonnen spontaan het liedje te zingen dat ik hun 4 jaar geleden had geleerd en zelfs na al die jaren was het nog steeds juist , juist eklank en juiste woorden ,ik heb er een filmpje van gemaakt dat ik jammer genoeg niet kan tonen op mijn blog.
na wat te hebben gespeeld met de kinderen terug vertrokken naar ons thuisbasis ,het word heel snel donker in Burkina Faso en het is dus zeer aan te raden om voor donker thuis te zijn, de afrikaanse wegen zijn zeer slecht, afrikaanse geleende/gehuurde auto's, indien mogelijk nog slechter . Van deze laatste komt straks nog een anekdote .
Het grote avontuur in Nandjala.
Dinsdagmorgen was afgesproken zouden we naar Nandjala rijden, Nandjala is een dorp midden in de brousse , daar gingen we zorgen voor 2 waterputten, de mensen van het dorp moesten dagelijks 10km op en 10km af lopen om water te gaan halen . Wij (onze vereniging www.asaebru.org) hadden dit jaar het project ,waterputten maken in dat dorp.
Zoals ik al eerder zei, een dorp midden in de brousse ,waar ze nog nooit blanken hadden gezien , de angst in die kinderogen ,onvoorstelbaar ,ik vergeet dat nooit !!!
We waren al zeer snel zeer welkom toen éénmaal uit de doeken werd gedaan wat onze komst betekende, water in de buurt en wel vrij kort ,op nog geen halve kilometer werd onze eerste put gegraven en we hadden water na ongeveer 6/7 meter, deze waterput is tijdens ons verblijf helemaal afgewerkt met muurtje en afsluitdeksel, De twede put zaten we al op 7 meter en er was nog geen water ,deze word door hun afgewerkt en Ouseni ,onze werkman/soudeur ter plaatse volgt dit op om dan ook het deksel te leveren en te plaatsen .
huisjes/hutjes van de lokale bevolking
waterput 2 ,nog steeds geen water
iedereen die komt kijken,hoe het in zijn werk gaat
waterput 1, wel water en klaar om af te werken
passen van het deksel , met felblauwe bloes is Ouseni
het past en de randen worden vast gemaakt met cement .
het verhaal word vervolgd.
mooi verhaal Vivke, kijk uit naar het vervolg.
BeantwoordenVerwijderenxxx Jacky
Prachtig als je zoiets kan (helpen) meemaken! En tuuuuuuuuuuuuurlijk ben je nog niet helemaal 'thuis', al die indrukken en ervaringen verwerken en 'plaatsen' vraagt tijd!
BeantwoordenVerwijderenDe 'angst' van kinderen als ze voor het eerst een blanke zien heb ik meegemaakt in Ghana. Stemt wel eens tot nadenken hé.
Ik kijk vol verwachting uit naar de rest van je verhaal!
groetjes, Nancy
Een hele belevenis viv,mooi begin van je verslag!
BeantwoordenVerwijderenLieve groetjes, Wilma