dinsdag 1 december 2015

poezelige kaartjes

zeer recent heb ik werken met aslan ontdekt en dan creëer je dit 
vind het zeer leuk om te doen 
maar nu kan ik op zoek naar nieuwe want hij is op 











dinsdag 11 augustus 2015

naar jaarlijkse gewoonte

naar jaarlijkse gewoonte heb ik ook dit jaar een standje op de camping om mijn spulletjes die ik maak te verkopen en ook elk  jaar is er een wedstrijd aan verbonden 
dit jaar kon men de dinosaurus winnen , velen speelden mee , ze moesten het gewicht raden van de dino en wie juist zat of het kortste bij had hem gewonnen , er speelden toch wel een 30 tal mensen mee 
wat jammer was ik had men doos met kaarten vergeten en ja, net nu kwamen ze vragen om kaarten , zo jammer ,maar ja ,het weze zo , gewoon pech 
omdat foto's meer zeggen dan woorden zie hier onder 
en voor ik het vergeet te vertellen, het doel is gehaald, kheb genoeg centjes om haar weer een jaar naar school te sturen 

links in beeld "de dino" 
hij woog 940gr 



hier sta ik "beretrots"

gelukkig waren er buren met lege tafeltjes want ik kwam helemaal niet toe met mijn tafel :)

een fier prinsesje met haar aangekochte eenhoorn 


de winnaars van de wedstrijd en nieuwe ouders voor de dino 

en mijn laatst gehaakte poppemeisje ,die net niet klaar was voor mee op de stand te staan 
zo dat was het weer 
bedankt voor het te lezen en tot gauw 
veel liefs van een gelukkige marainne 


woensdag 29 juli 2015

de poes in de kast

het verhaal van de redding van deze mama met kindjes
dag mensen, ik ben zumi en de oudste van het stel ,wij zijn met zen vieren en geboren naast een wiel ,ergens in een park dat eigenlijk geen park is
voor het helemaal donker werd werden we door dingen vastgegrepen ,dingen die we niet kenden en ergens in een donker warm hoekje gestopt ,wij vieren alleen ,na een tijdje kwam ons mama ook , wat een geluk zeg, want zo pas geboren zonder mama ,is echt maar raar op deze nieuwe koude, enge wereld
ik hoorde allerlei geluiden en samen waren we maar een beetje bang ,gelukkig was ons mama bij ons , die helemaal niet gewoon is van opgesloten te zitten , ze is een vrije poes maar niet bang voor die vreemde tweevoeters
we hoorden vanalles ,nu weet ik dat het een madam was die was aan het onderhandelen om mijn neefjes en nichtjes hier weg te halen ,die mochten wel vrij rond lopen nog , ik begon maar heel snel ,heel luid te piepen in de hoop dat die madam ons hoorde en na een tijdje ,ja hoor , het werd heel licht ,dat merkte ik ook al zijn men oogjes nog gesloten
nog wat gepraat en over en weer geroezemoes en ineens werden we opgepakt en samen met ons mama in een ronkend ding gezet
dat ronkend ding noemt een auto ,ik weet dat want ik ben de oudste en we zijn toen naar een groot huis gereden ,hebben een hééle grote plaats gekregen met zachte dekentjes en heel veel plaats en eten voor ons mama
die madam heeft ons verteld dat ze samen met een paar andere mensen in het groen(zwerfkat in leuven) voor ons zal zorgen , maar voorlopig blijven we hier , tot we groot en sterk genoeg zijn om naar een gouden huisje te verhuizen , mama ook maar die word eerst geholpen, wat dat betekent daar ben ik nog te klein voor
oja mijn mama die noemt perla ,mooi hé
de reden waarom dat we in de kast zaten was om het gevaar te ontlopen , gevaar in persoon van een boze meneer die helemaal niet van dieren houd en ons zwemles ging geven in de dijle , alhoewel de kast geen ideale oplossing was ,het was toch een poging , maar wie weet hoelang we er hadden moeten inblijven ,dus maar goed dat ik zo hard gepiept heb hé
lieve groetjes van een gelukkige mama en ons 4








maandag 13 juli 2015

nieuwe serie kaartjes

Misschien is het pakket dat ik had gekocht al wat ouder ,maar ik heb nu pas Staf Weesenbeeck ontdekt .
Keileuk om mee te werken en afwerken daar doe je gewoon je zin in, allemaal hetzelfde of toch verschillend, eigen keus én smaken verschillen 
Daar ik niet veel meer kan/mag haken (elleboogontsteking) zal ik wat meer kaartjes moeten produceren want stil zitten ,dat zit er bij mij nu éénmaal niet in .
Dus hier mijn kaartjes 




en dan dit weekend nog iets afgewerkt ,het ineen zetten duurt meestal langer dan het haken zelf 
een heel lief éénhoorntje x3



voila lieve bloggers, ik heb men woord gehouden en ben deze keer niet lang weggebleven 
tot gauw en nog een verlate welkom aan de nieuwe bloggers 
groetjes van hier 


donderdag 25 juni 2015

lang geleden

het is lang gelden dat ik hier nog iets heb gepost 
het word ook alsmaar drukker, wat gaat dat worden als ik in pensioen ga 
maar ik heb zeker niet stilgezeten 
men haakpen draait nog overuren 

dit is een harmonicahond en heel leuk om te maken 

verder heb ik iets nieuws geleerd, werken met servieten ,zeer leuk om te doen ook al kan ik er een smodderboeltje van maken ,maar j a,men moet eerst oefenen en oefenen eer je het onder de knie krijgt 
wat vinden jullie van mijn oefeningskes 









ik lees graag jullie meningen en gedachten 
en tot gauw, deze keer niet zo lang (hoop ik) 


vrijdag 30 januari 2015

Het avontuur in de brousse.

Zoals ik in het andere verhaal al vertelde ,gaan de dingen in Afrika niet zoals we ze hier gewoon zijn .
Als voorbeeld, in sector 3 was een auto in het midden van de straat in panne gevallen , de auto staat er nog steeds, zonder wielen,ruiten,deuren enz... gewoon de karkas van de pick-up ,die staat er nog en in plaats van dat op te ruimen of verder af te breken hebben ze gewoon er een soort van rond punt van gemaakt , ze rijden er gewoon rond ,da's Afrika ,
Een straat ginder kan je echt niet vergelijken met een straat hier, hieronder de foto van een straat daar 

maar om verder te gaan met men verhaal, we waren dus met de wagen midden in de brousse ,waar ze nog geen blanken hadden gezien met de wagen die we hadden geleend , een renault 21 ,destijds een ferme wagen , ik zeg wel destijds (hihihi) 
na het afwerken van onze waterput breken we op ,reden één ,wij moesten nog een tijdje rijden en wilden graag voor de donker thuis zijn en mits het om half zes nacht word ,moesten we dus op pad .
Nu denk je misschien ,om half zes is toch niet laat ,neen da's waar ,maar daar hebben ze geen schemer of valavond, daar gaat het van licht naar nacht ,alsof ze de lichtschakelaar omdraaien.
Dus wij op weg om zo snel mogelijk op (vrij) goede baan te rijden ,want zo midden in de brousse weet je nooit waar je moet rijden of waar je veilig rijd.
Op een gegeven moment deed de wagen nogal raar en ik zei nog ,links achter mij is er een raar geluid, we reden nog wat trager om te horen vanwaar het kwam,want die auto rammelde toch al langs alle kanten , wat bleek, links achter, platte band OMG en dat midden in de middle of nowhere .
Wat nu ..............
wij stappen uit , kofferbak open gedaan ,die vast is met een hangslotje , halen het reservewiel (dat net was geplakt) uit de kofferbak en gaan op zoek naar de krik , na wat zoeken vinden we een krik ,echter in twee delen ,daar kan je dus echt niets mee doen 
     Wat nu ...................
Ouseni die bij ons nog was zei doodkalm, JELKABEE  ,wat betekent ,geen probleem dat lossen we wel op , hij zei ik ga eens zien of ik wat kan vinden 
Na een tiental  minuten (terwijl wij stonden te wachten in de snikhete zon, zonder water ) kwam hij terug met een andere jongen van het nabijgelegen dorp en twee dikke takken, zo droog als wat ,waar ik direct op reageerde ,als dat maar goed komt !!!!
Ondertussen waren er al heel veel mensen toegekomen uit het dorp om te komen zien hoe die nasara's (blanken) in panne stonden met die wagen , zelfs de mensen uit het dorp vanwaar we kwamen, hoe ze daar zo snel toegekomen zijn ,snap ik nu nog steeds niet ,'k heb nochtans geen tamtam gehoord .

Afin, die droge takken dus , de kortste werd onder de wagen geschoven ,de langst werd gebruikt als hefboom en Ouseni maar heffen ,wat een kracht heeft die man zeg ,onvoorstelbaar en ineens ging het vlug ,de takken kraakten en ik hield men hart vast dat ze niet zouden doorbreken , wiel eraf ,wiel erop , takken opzij gelegd en we konden weer vertrekken ,met een groot applaus voor Ouseni en de onbekende helper uit de brousse 

hieronder een paar sfeerbeelden van dat moment 





en de omgeving waar we stonden 


ergens midden in de brousse 
We zijn uiteindelijk veilig thuis gekomen én nog voor de donker , want ongewild speelt het toch door je hoofd, stel je voor dat die tak brak op het moment er geen band onder staat, de as van het wiel kan breken en dan ben je verder van huis af .Maar zoals zij het zeggen JELKABEE ,er is helemaal geen probleem ,maar toch kan ik niet nalaten om te zeggen, gelukkig is het goed afgelopen (oef) 

Dat je van avonturen honger krijgt is ook geen fabeltje , die avond bij thuis komst ,zijn we direkt gaan douchen en drinken, want onze waterparameter stond echt wel laag (hahaha) 
weet dat je in afrika nooit mag vertrekken zonder een fles water 

de avond is gevallen en we krijgen nog bezoek van valentin die ook ginder was ,of anders gezegd Nandjala is het dorp war Valentin van afkomstig is en hij wist natuurlijk al het hele verhaal van de panne ,van de autokrik en weer heb ik geen tamtam gehoord .

Plotseling stak ik men neusje omhoog, wat rook het ineens lekker, het water liep me in de mond 
en ik hoopte dat Maria (onze gastvrouw) ons snel aan tafel zou roepen, het werd echter nog 21u eer we werden geroepen ,ik die dacht dat we een goede schotel zouden hebben gekregen was een beetje teleurgesteld , als avondeten, was er, sperziebonen met stokbrood 
geen aardappelen,geen vlees ,niks erbij en ik had zo'n honger 
nog nooit hebben sperziebonen in een stokbrood me zo goed gesmaakt als die avond .
tegen 22u hebben we ons ten ruste gelegd omdat morgenvroeg om half 5 het licht weer aangaat en iets later dus ook onze dag begint.

mijn slaapplaats

word vervolgd ....

















zaterdag 24 januari 2015

Mijn humanitaire reis naar Burkina Faso.

Het heeft een beetje geduurd eer ik men verslag kom/kon schrijven , ik had deze keer meer tijd nodig om alles op een rijtje te zetten.
Men man zegt nog dagelijks ,wanneer ben je weer thuis , ook al ben ik lichamelijk al hier van 13/1 ,mentaal ben ik nog steeds ginder. Waarom, geen idee, het is nochtans de tweede keer dat ik ben geweest, misschien was de impact groter nu , echt geen idee .....

Allereerst grote vreugde al op de vlieghaven toen mijn petekindje Aida me daar stond op te wachten, wat een verassing .En het is al helemaal geen klein kind meer maar een flinke mooie jonge dame van bijna 14j.



aangekomen in het dorp Koudougou ons eerst geïnstalleerd en de reis kon echt beginnen
vrienden van eerder kwamen ons begroeten en vragen hoe het was en vertellen over hoelang het wel geleden was sinds mijn laatste bezoek ,4 jaar namelijk 
over wat er veranderd is ,wie er overleden is en wie er geboren is 
onze gids en vriend van ginder was ook papa geworden ondertussen en trots op zijn zoon ,die Marc noemt 
kleine Marc is hier 3 maand en word verafgood door zijn papa Franck en mama Valerie .

Daags nadien ben ik naar Aida haar thuis gegaan ,om mama Ouaua (awa) te groeten, ze zag me van verre afkomen en kwam me tegemoet gelopen, wat een omhelzing kreeg ik daar ,ik werd er helemaal warm van. Ze vertelde me in haar taaltje (mauréé) hoe blij ze wel was dat ik terug was ,hoe blij ze is dat ik nog steeds Aida steun en naar school stuur enz...
een paar van de kindjes herkenden me ook en begonnen spontaan het liedje te zingen dat ik hun 4 jaar geleden had geleerd en zelfs na al die jaren was het nog steeds juist , juist eklank en juiste woorden ,ik heb er een filmpje van gemaakt dat ik jammer genoeg niet kan tonen op mijn blog.
na wat te hebben gespeeld met de kinderen terug vertrokken naar ons thuisbasis ,het word heel snel donker in Burkina Faso en het is dus zeer aan te raden om voor donker thuis te zijn,  de afrikaanse wegen zijn zeer slecht, afrikaanse geleende/gehuurde auto's, indien mogelijk nog slechter . Van deze laatste komt straks nog een anekdote .

Het grote avontuur in Nandjala.
Dinsdagmorgen was afgesproken zouden we naar Nandjala rijden, Nandjala is een dorp midden in de brousse , daar gingen we zorgen voor 2 waterputten, de mensen van het dorp moesten dagelijks 10km op en 10km af lopen om water te gaan halen . Wij (onze vereniging www.asaebru.org) hadden dit jaar het project ,waterputten maken in dat dorp.
Zoals ik al eerder zei, een dorp midden in de brousse ,waar ze nog nooit blanken hadden gezien , de angst in die kinderogen ,onvoorstelbaar ,ik vergeet dat nooit !!!
We waren al zeer snel zeer welkom toen éénmaal uit de doeken werd gedaan wat onze komst betekende, water in de buurt en wel vrij kort ,op nog geen halve kilometer werd onze eerste put gegraven en we hadden water na ongeveer 6/7 meter, deze waterput is tijdens ons verblijf helemaal afgewerkt met muurtje en afsluitdeksel, De twede put zaten we al op 7 meter en er was nog geen water ,deze word door hun afgewerkt en Ouseni ,onze werkman/soudeur ter plaatse volgt dit op om dan ook het deksel te leveren en te plaatsen .
huisjes/hutjes van de lokale bevolking

waterput 2 ,nog steeds geen water 

iedereen die komt kijken,hoe het in zijn werk gaat 

waterput 1, wel water en klaar om af te werken 

passen van het  deksel , met felblauwe bloes is Ouseni 

het past en de randen worden vast gemaakt met cement .

het verhaal word vervolgd.